Bujna fryzura jest uznawana za oznakę zdrowia i atrakcyjnego wyglądu, dlatego utrata włosów może stać się przyczyną kompleksów. Warto pamiętać, że łysienie ma różne przyczyny, dlatego w jego leczeniu stosuje się różne metody.
Łysienie androgenowe
Łysienie androgenowe jest częstym typem utraty włosów, nie tylko u mężczyzn, ale też kobiet. Jak sama nazwa wskazuje, jest związane z androgenami – męskimi hormonami płciowymi. Ich nadmiar może pojawiać się jednak również u kobiet, dlatego ryzyko łysienia androgenowego nie występuje wyłącznie u mężczyzn.
Przyczyny: Główną przyczyną łysienia androgenowego jest genetyka. Geny, które dziedziczymy po naszych rodzicach, decydują o tym, jak wrażliwe są nasze mieszki włosowe na działanie dihydrotestosteronu (DHT) – hormonu, który powoduje stopniowe miniaturyzowanie mieszków włosowych i ostatecznie prowadzi do ich zaniku. Do łysienia androgenowego mogą doprowadzić również zaburzenia hormonalne – problem może pojawić się u kobiet, u których występuje zbyt wysoki poziom androgenów.
Objawy: Symptomy łysienia androgenowego różnią się u mężczyzn i kobiet. U mężczyzn zwykle zaczyna się od linii włosów na czole i skroniach, a następnie postępuje do góry głowy. U kobiet łysienie androgenowe raczej objawia się stopniowym przerzedzeniem włosów na całej głowie, ale linia włosów zazwyczaj pozostaje nienaruszona.
Diagnostyka: Żeby określić, czy cierpisz na łysienie androgenowe, lekarz rozpocznie diagnostykę od wywiadu. Mogą pojawić się pytania o przebieg wypadania włosów, łysienie w rodzinie, choroby przewlekłe. Następnym krokiem jest ocena skóry głowy i wzorca łysienia. Dawniej stosowano głównie testy pociągania, kiedy lekarz sprawdzał, ile włosów wypada przy delikatnym pociągnięciu. Obecnie dostępne są jednak lepsze, bezbolesne sposoby, czyli badanie z użyciem wideodermatoskopu. Pozwala ocenić stan łodyg, mieszków włosowych i skóry głowy oraz nie wymaga wyrywania włosów.
Leczenie: Teoretycznie łysienia nie trzeba leczyć – jednak w takim przypadku trzeba liczyć się ze stopniową utratą włosów, aż do całkowitego wyłysienia. Zazwyczaj pacjenci odczuwają dyskomfort związany z utratą włosów, dlatego warto udać się do lekarza i rozpocząć terapię.
Łysienie androgenowe można leczyć na różne sposoby. Najczęściej stosowanym lekiem jest minoksydyl, który pomaga zwiększyć przepływ krwi do mieszków włosowych i może spowolnić lub nawet zatrzymać proces łysienia. Inny lek, finasteryd, działa poprzez blokowanie przemiany testosteronu w DHT. Warto spróbować również zabiegów medycyny estetycznej np. mezoterapii skóry głowy. Niestety nie w każdym przypadku takie sposoby pozwalają pozbyć się problemu – wtedy wyjściem jest przeszczepianie włosów.
Określenie „przeszczep” często budzi u pacjentów niepokój, ale warto pamiętać, że tego typu zabiegi wyglądają obecnie całkiem inaczej, niż kilkadziesiąt lat temu. Efekty są naturalne, ponieważ nie przeszczepia się całych pasm skóry, co mogło dawać efekt lalki, czyli zbyt prostej, nienaturalnej linii włosów. Obecnie wykonuje się przeszczepy metodą FUT: przeszczepiamy własne mieszki włosowe pacjenta z okolicy dawczej do okolicy biorczej oraz wyznacza naturalną, nieregularną linię włosów. Po takim zabiegu nie pozostają widoczne blizny, a osoby postronne nawet nie domyślają się, że włosy są przeszczepione.
Łysienie plackowate
Łysienie plackowate, nazywane z łaciny alopecia areata, jest chorobą autoimmunologiczną, co oznacza, że wynika z nadmiernej reakcji układu odpornościowego, który zaczyna atakować własne tkanki – w tym przypadku mieszki włosowe.
Przyczyny: Mimo intensywnych badań, przyczyny łysienia plackowatego nie są w pełni poznane. Wiemy, że jest to choroba autoimmunologiczna, ale dokładne czynniki prowadzące do jej rozwoju są nieznane. Zazwyczaj występuje u osób z innymi schorzeniami autoimmunologicznymi, co sugeruje pewną genetyczną predyspozycję do tego typu chorób.
Ze względu na niejasne przyczyny łysienia plackowatego, nie można wdrożyć profilaktyki. U części chorych utracone włosy odrosną w ciągu 1-2 lat, jednak przy cięższym przebiegu choroba skutkuje trwałym łysieniem. Na ciężki przebieg wskazują takie czynniki, jak współistniejące choroby autoimmunologiczne (np. Hashimoto, cukrzyca, choroba Leśniowskiego-Crohna itp.), występowanie choroby w rodzinie, intensywna utrata włosów, zmiany na paznokciach czy wczesne pojawienie się zmian chorobowych. Zamiast liczyć, że włosy same odrosną, warto zgłosić się do lekarza i rozpocząć leczenie.
Objawy: Najbardziej charakterystycznym objawem łysienia plackowatego są niewielkie, okrągłe placki pozbawione włosów, które pojawiają się na głowie, ale też innych częściach ciała – możliwe są np. ubytki zarostu. Placki zazwyczaj nie są bolesne ani nie swędzą.
Warto wiedzieć, że łysienie plackowate może występować w różnych odmianach klinicznych. Lepiej zgłosić się do lekarza, jeśli pojawiają się u Ciebie takie symptomy, takich postaci łysienia plackowatego, jak:
- Łysienie plackowate ogniskowe – ogniska łysienia pojawiają się na skórze głowy lub na twarzy, tułowiu, kończynach.
- Łysienie plackowate całkowite – wypadają wszystkie włosy na głowie oraz brwi i rzęsy.
- Łysienie plackowate uogólnione – obejmuje wszystkie lub prawie wszystkie włosy na ciele.
- Łysienie plackowate złośliwe – włosy wypadają na całym ciele, proces jest długotrwały i nie poddaje się leczeniu.
- Łysienie plackowate wężykowate (obrzeżne) – włosy wypadają na linii włosów w okolicy skroniowej, potylicznej i/lub czołowej.
- Łysienie plackowate pasmowate – jest to odwrotność postaci wężykowatej, ponieważ włosy wypadają od środka głowy i łysienie stopniowo rozszerza się na zewnątrz.
- Łysienie plackowate rozlane (siateczkowate) – włosy wypadają w taki sposób, że nie można wyróżnić oddzielnych ognisk łysienia.
Objawy mogą dotyczyć nie tylko wypadania włosów, ale też zmian na paznokciach. U niektórych pacjentów pojawiają się łamliwość, pogrubienie czy bruzdy na paznokciach.
Diagnostyka: Objawy są na tyle charakterystyczne, że lekarz rozpoznaje łysienie plackowate na podstawie obrazu klinicznego. Jeśli pojawiają się niepokojące symptomy, warto zgłosić się na leczenie do dermatologa na badanie trichoskopowe, które pozwoli ocenić stan skóry głowy.
Leczenie: Leczenie łysienia plackowatego jest skomplikowane i może być długotrwałe, gdyż ukierunkowane jest na łagodzenie objawów, a nie na eliminowanie przyczyny (ponieważ jest nieznana). Najczęściej stosowanym leczeniem jest podawanie sterydów, które pomagają zmniejszyć reakcję układu odpornościowego. Istnieją również inne metody, takie jak terapia światłem ultrafioletowym. W niektórych przypadkach, gdy łysienie plackowate jest bardzo zaawansowane lub nie reaguje na inne formy leczenia, leczenie łysienia plackowatego może obejmować zastosowanie bardziej agresywnych terapii immunosupresyjnych. W naszej klinice prowadzimy badania kliniczne dotyczące łysienia plackowatego – dzięki temu nasi pacjenci dostają szansę na wypróbowanie innowacyjnych metod leczenia, a my – lepiej poznajemy tę chorobę i jesteśmy w stanie skuteczniej z nią walczyć.
Leczenie łysienia plackowatego w Klinice OT.CO w Warszawie
W przypadku łysienia plackowatego nie wykonuje się przeszczepów włosów: taki typ łysienia jest przeciwwskazaniem do tego zabiegu. Pobudzenie układu odpornościowego sprawia, że wokół mieszków włosowych tworzą się nacieki zapalne. Sprawia to niestety, że przeszczep włosów i tak by się nie przyjął.
Łysienie telogenowe
Łysienie telogenowe jest jednym z najczęstszych rodzajów łysienia i jest związane z cyklem wzrostu włosa. Wynika to z wydłużenia fazy spoczynku, kiedy włosy wypadają, ale nie odrastają. Na szczęście nie jest to proces nieodwracalny.
Przyczyny: Łysienie telogenowe może wynikać z wielu czynników. Pojawia się praktycznie tylko u kobiet, ale oczywiście mogą zdarzać się wyjątki. Zazwyczaj wynika z takich czynników, jak:
- Połóg,
- Długotrwały stres, traumatyczne przeżycia,
- Operacja, poważny uraz,
- Zbyt restrykcyjna dieta, głodówka,
- Niedobory cynku, witamin z grupy B,
- Anemia,
- Niektóre leki (np. doustne retinoidy, doustna antykoncepcja, antybiotyki, beta-blokery, leki przeciwpadaczkowe, leki na tarczycę),
- Choroby przebiegające z wysoką gorączką,
- Nadczynność lub niedoczynność tarczycy,
- Toczeń.
Bardzo często zdarza się, że do łysienia telogenowego prowadzi kilka, występujących jednocześnie czynników.
Objawy: Łysienie telogenowe charakteryzuje się gwałtowną utratą włosów, która zazwyczaj zaczyna się kilka miesięcy po stresującym wydarzeniu. Włosy mogą wypadać przy czesaniu lub myciu, a niekiedy nawet podczas zwykłych czynności czy snu. Znajduje się je na poduszce, ubraniach, podłodze w znacznie większej ilości niż zwykle. Czasami mogą pojawić się też pieczenie lub swędzenie skóry głowy.
Diagnostyka: Jeśli obserwujesz wzmożone wypadanie włosów, warto zgłosić się na badanie trichoskopowe. Za pomocą wideodermatoskopu, lekarz ocenia stan skóry głowy, łodyg i mieszków włosowych. Pomocniczo może również zlecić badania laboratoryjne np. morfologię krwi, poziom żelaza, ferrytyny i hormonów tarczycy (fT3, fT4, TSH).
Leczenie: Na szczęście, łysienie telogenowe jest zazwyczaj tymczasowe i włosy zaczynają odrastać po kilku miesiącach. Warto jednak zadbać o zdrowszy styl życia oraz skonsultować się z trychologiem. Dostępne są zabiegi, dzięki którym fryzura szybciej się zagęści i odzyska zdrowy wygląd. Specjalista może doradzić infuzję tlenową, Mezoterapię skóry głowy XL Hair lub Dr Cyj Hair Filler, Dermapen czy mezoterapię igłową. Takie zabiegi to specjalna dawka odżywienia, dzięki które da się przyspieszyć odrastanie włosów.
Nie ma jednej przyczyny i rodzaju łysienia, dlatego z problemem nadmiernej utraty włosów warto wybrać się do trychologa. Dopiero po ustaleniu, z jakim typem łysienia mamy do czynienia, można zaplanować skuteczne leczenie.
