Łuszczyca skóry jest przewlekłą, nawrotową i niezakaźną dolegliwością, która dotyka mniej więcej 2 – 4% populacji. Występuje w każdym wieku i u obu płci, a rozwój zmian chorobowych zależy między innymi od czynników genetycznych, immunologicznych oraz środowiskowych.
Czym jest łuszczyca skóry?
Łuszczyca może przebiegać ze zwiększoną, łagodną proliferacją naskórka, która w połączeniu z występującym stanem zapalnym prowadzi do powstania zmian na skórze o różnorodnym nasileniu (od niewielkich zmian grudkowych, aż po rozległe ogniska plackowate łuszczycy zwykłej lub krostkowej). Pewna grupa pacjentów może borykać się ze zmianami w układzie kostno-stawowym, które znacznie pogarszają jakość życia, a w skrajnych przypadkach także powodować nieodwracalne kalectwo.
Jakie są przyczyny łuszczycy? Czy łuszczyca jest zaraźliwa?
Łuszczyca jest jedną z najczęstszych chorób skóry. Występuje zarówno u płci żeńskiej, jak i męskiej. Może towarzyszyć w każdym wieku – od dzieciństwa, po późną starość. Największa liczba zachorowań przypada jednak na okres dojrzewania oraz czas pomiędzy 50. a 60. rokiem życia.
Łuszczyca skóry jest chorobą genetyczną. W przypadku 30 % chorych występuje rodzinnie, a dziedziczenie określa się jako dominujące z ograniczoną penetracją. Ryzyko zachorowania w rodzinie zdrowej wynosi 1 – 2%, jeśli choruje jedno z rodziców 10 – 20 %. W przypadku, gdy choroba dotknęła oboje rodziców, ryzyko zachorowania wzrasta do 50 – 70%.
Łuszczyca ze względu na sposób przebiegu choroby dzieli się na dwa podtypy:
Typ I – początek choroby – występuje przed 40. rokiem życia, a szczyt zachorowań przypada na lata między 18. – 22. rokiem życia. Zmiany często występują w rodzinie razem z rozległymi wykwitami skórnymi oraz nierzadkimi nawrotami.
Typ II – późny początek – można obserwować występowanie po 40. roku życia, a szczyt zachorowań przypada po 55. roku życia. Ten typ charakteryzuje się znacznie rzadszym występowaniem w rodzinie oraz dużym wpływem środowiskowych czynników wyzwalających.
We wszystkich postaciach łuszczycy istnieje kilka czynników, które mogą zapoczątkować lub nasilać proces chorobowy oraz wzmagać kolejne nawroty. Do najczęstszych czynników zalicza się m.in.:
- Infekcje – ostre i przewlekłe infekcje paciorkowcowe,
- Czynniki fizyczne – szczepienia, oparzenia, ukłucia owadów, tatuaż, promieniowanie UV,
- Przewlekłe infekcje bakteryjne i grzybicze,
- Dermatozy zapalne – półpasiec, ospa wietrzna, trądzik,
- Stres,
- Czynniki hormonalne – menopauza, okres dojrzewania, ciąża,
- Alkohol, papierosy,
- HIV/AIDS.
Łuszczyca może także współistnieć z innymi chorobami. U osób chorych na tę dolegliwość obserwuje się zwiększoną częstotliwość występowania dysfunkcji układu sercowo-naczyniowego oraz zaburzeń metabolicznych.
Łuszczyca – objawy
Specyficznymi objawami dla łuszczycy są grudki w kolorze czerwonym i czerwonobrunatnym mające różną wielkość, wyraźnie odgraniczone od skóry otaczającej, często pokryte są białosrebrzystymi łuskami. Podczas rozdrapywania zmian łuski ulegają opadaniu i tworzą cienkie płatki przypominające zeskrobiny ze świecy. Następnie uwidacznia się lśniąca powierzchnia oraz krwawienie.
Łuszczyca w zależności od wielkości wykwitów dzieli się na:
- Łuszczycę punkcikowatą,
- Łuszczycę plackowatą,
- Łuszczycę geograficzną,
- Erytrodermię łuszczycową.
Zmiany spowodowane łuszczycą mogą występować na wszystkich okolicach ciała, jednak szczególnie charakterystyczne miejsca objęte wykwitami to:
- Łokcie oraz kolana,
- Ręce i stopy,
- Okolica lędźwiowo-krzyżowa,
- Tułów,
- Owłosiona skóra głowy,
- Fałdy skórne,
- Paznokcie.
- Zmiany łuszczycowe mają zazwyczaj symetryczny układ.
Jak przebiega łuszczyca?
Łuszczyca to choroba mająca przewlekły i nawrotowy przebieg. Zdarzają się także okresy bez objawów charakteryzujące się różną długością trwania. Zachodzą na zmianę z okresami wysiewu zmian skórnych – najczęściej podczas wiosny i jesieni. Dwa główne typy łuszczycy (zwyczajna oraz łuszczyca krostkowa) różnią się przede wszystkim lokalizacją, przebiegiem choroby oraz obrazem wykwitów.
W przypadku innych odmian klinicznych:
- Łuszczyca drobnogrudkowa – występuje zwykle po przebytej infekcji paciorkowcowej u młodych osób. Wykwity mają średnicę poniżej 1 cm i są rozmieszczone symetrycznie na skórze całego ciała,
- Łuszczyca plackowata – stanowi najczęstszą formę choroby. Ogniska pojawiają się na całym ciele i mają średnicę od kilku do kilkunastu centymetrów. Zmiany skórne pokryte są łuskami, mogą współistnieć również inne w obrębie owłosionej skóry głowy oraz paznokci.
- Łuszczyca dłoni i stóp – obejmuje głównie dłonie oraz podeszwy. Zmiany skórne mają czerwoną barwę ze znacznym zgrubieniem naskórka.
- Łuszczyca odwrócona – wykwity skórne zlokalizowane są w fałdach skórnych, głównie w okolicy zewnętrznych narządów płciowych oraz odbytu. Zmiany rumieniowe występują z niewielkim złuszczaniem naskórka.
- Łuszczyca skóry głowy – wykwity rumieniowe oraz zaczerwienienia przybierają różne wielkości. Zmiany mogą przechodzić poza linię owłosienia na skórze czoła i karku.
- Erytrodermia łuszczycowa – zlewne zapalenie skóry, które występuje samoistnie lub jest spowodowane czynnikami wyzwalającymi. Charakteryzuje się dużym zaczerwienieniem oraz nacieczeniem skóry całego ciała.
- Łuszczyca paznokci – zmiany występują na paznokciach i często towarzyszą zmianom skórnym.
Diagnostyka łuszczycy
Wszelkie niepokojące zmiany skórne oraz stany zapalne należy skonsultować z dermatologiem. Specjalista na podstawie objawów klinicznych – wykwitów oraz ich umiejscowienia na skórze może ustalić właściwą diagnozę. W niektórych przypadkach wykonuje się biopsję, aby wycinek poddać precyzyjnej ocenie histopatologicznej.
Leczenie łuszczycy
W obecnym czasie nie ma możliwości całkowitego wyleczenia łuszczycy. Leczenie przebiega pod ścisłą kontrolą dermatologa. U części pacjentów wystarczy jedynie działanie miejscowe, które polega na usunięciu łusek, zmniejszeniu stanu zapalnego oraz ograniczeniu namnażania się komórek skóry. Stosuje się wówczas preparaty redukujące łuski i usprawniające przenikanie przez skórę innych substancji.
Zastosowanie karboksyterapii w leczeniu łuszczycy
Metodą, która bardzo dobrze sprawdza się w leczeniu łuszczycy jest karboksyterapia. To innowacyjny i skuteczny zabieg wykorzystujący aplikację podskórną medycznego dwutlenku węgla za pomocą cienkich igieł. Działanie takie sprzyja poprawie krążenia i dotlenieniu obszarów dotkniętych zmianami łuszczycowymi. Powoduje to znaczne złagodzenie stanów zapalnych oraz normalizację skóry. W skórze dotkniętej łuszczycą obserwowane jest występowanie zmian w charakterze dystrybucji wapnia oraz jego wysokiego stężenia w warstwie podskórnej naskórka.
Karboksyterapia CO2 w Klinice OT.CO w Warszawie
Dwutlenek węgla reguluje wewnątrzkomórkowy poziom wapnia i redukuje nieprawidłowości nukleotydów w fibroblastach skóry dotkniętej łuszczycą. Podanie dwutlenku węgla do skóry łuszczycowej sprzyja redukcji długości oraz szerokości naczyń włosowatych, które w zmienionych pod wpływem choroby tkankach są dłuższe i szersze niż w zdrowych. Po terapii CO2 obserwuje się normalny obraz skóry dotkniętej łuszczycą.
Istnieje wiele wskazań w medycynie estetycznej do zastosowania karboksyterapii, a wspomaganie leczenia łuszczycy jest jednym z nich. Terapia medyczna dwutlenkiem węgla jest przyjazna dla skóry i nie powoduje toksycznych skutków ubocznych. Zaleca się, aby przeprowadzać przynajmniej 10 sesji w odstępach cotygodniowych. Połączenie z tradycyjnym leczeniem umożliwia zaobserwowanie wydłużonego czasu remisji choroby oraz skrócenie czasu wyleczenia początkowych zmian. Długość całego zabiegu jest uzależniona od obszaru, który ma zostać poddany działaniu.
Oczywiście przeprowadzanie tej procedury jest niewskazane u kobiet w ciąży i karmiących piersią. Nie zaleca się także wykonywanie zabiegu u osób z ostrą niewydolnością serca oraz nerek, będących po udarze, zmagających się z chorobami płuc, epilepsją, jaskrą, zatorem płucnym, hemofilią.
