Badania kliniczne w bielactwie u dorosłych

Bielactwo nabyte to forma idiopatycznego, postępującego odbarwienia skóry, a czasem też włosów. Schorzenie to wyróżnia się całkowitym brakiem obecności melanocytów w skórze. Z uwagi na brak produkcji melaniny, ilość pigmentu w skórze jest w niektórych obszarach zbyt mała i występują na niej białe plamy.

W trakcie postępu tej choroby powstają odgraniczone, częściowo odbarwione, a następnie całkowicie pozbawione barwnika, porcelanowo-białe plamy skórne. Wczesne zmiany to głównie niewielkie zmiany, które widoczne są zwykle na tle opalonej skóry. Jednak wraz z postępowaniem procesu chorobowego plamy te powiększają się i zlewają. W efekcie tworzą ,,wzory’’ o różnych kształtach i zajmują znaczny obszar skóry.

Plamy przy bielactwie nabytym występują na wielu miejscach ciała, jednak zazwyczaj obserwuje się je w takich lokalizacjach, jak np.:

• grzbiet rąk i stóp,
• głowa i szyja,
• okolice naturalnych otworów ciała (usta, nos),
• narządy płciowe,
• brodawki sutkowe.

Poza tym mniejsza ilość barwnika dotyczy też włosów, które wyrastają w miejscu plam bielaczych – także brwi i rzęs. Zazwyczaj zmiany skórne towarzyszące bielactwu nabytemu nie powodują żadnych dolegliwości. Czasem Pacjenci skarżą się na świąd w okolicy ognisk. Nadmierna ekspozycja plam na światło słoneczne może z kolei skutkować zaczerwienieniem oraz pieczeniem skóry.

Przyczyny bielactwa zależą przede wszystkim od rodzaju choroby. Wyróżnia się:

• bielactwo wrodzone w formie uogólnionej oraz częściowej,
• bielactwo nabyte w formie uogólnionej oraz częściowej.

Bielactwo wrodzone, czyli albinizm, jest obecne u chorego od urodzenia. U Pacjentów borykających się z bielactwem nabytym z kolei, schorzenie ujawnia się głównie w dzieciństwie lub w okresie wczesnej młodości Albinizm to genetyczna choroba, w trakcie której za niedobór barwnika w skórze czy we włosach odpowiadają geny. U chorych na bielactwo nabyte uważa się, że choroba jest związana z uwarunkowaniami genetycznymi, immunologicznymi oraz z zaburzeniami w unerwieniu.

Bielactwo wrodzone wyróżnia się brakiem pigmentu w obrębie włosów, skóry oraz tęczówki. Pacjenci z tym rodzajem schorzenia mają zazwyczaj białą skórę, paznokcie oraz rzęsy. Dodatkowo można rozpoznać u nich:

• wady wzroku – krótkowzroczność,
• ślepotę,
• oczopląs.

U osób chorujących na albinizm często występuje także nadmierne rogowacenie skóry, zaburzenia słuchu czy wrażliwość na światło słoneczne. Ubytki w melaninie sprawiają, że spada naturalna ochrona skóry przed szkodliwym działaniem promieni UV. Właśnie dlatego zawsze przed wyjściem na zewnątrz muszą stosować wysoki filtr SPF.

Bielactwo nabyte ma z kolei niejednolite kolorystycznie wykwity z wyraźnie zaznaczonymi granicami. Mogą znajdować się w różnych miejscach na ciele, jednak głównie występują na twarzy, szyi, dłoniach oraz tułowiu. Plamy mają charakterystyczną barwę mlecznobiałą o różnorodnych rozmiarach – od małych aż po bardzo rozległe. Bardzo często pojawiają się także w miejscach urazów. Pacjenci, którzy chorują na bielactwo nabyte, zauważają u siebie przedwczesne siwienie oraz częstsze występowanie chorób autoimmunologicznych (cukrzycy typu 1, łysienia plackowatego czy niedokrwistości złośliwej).

Bielactwo to problem, który dotyczy prawie 1% populacji, a pierwsze objawy obserwuje się już w dzieciństwie lub we wczesnej młodości. Choroba występuje zarówno u Pań, jak i Panów. Czasem ta choroba jest połączona z innymi schorzeniami autoimmunologicznymi, np.:

• chorobą Hashimoto,
• chorobą Gravesa-Basedowa,
• łysieniem plackowatym,
• cukrzycą typu pierwszego.

Poza tym zauważa się współwystępowanie chorób tarczycy u Pacjentów z bielactwem, dlatego osobom z bielactwem nabytym zaleca się wykonywanie przesiewowych badań w tym kierunku – np. stężenie hormonów tarczycy.