Zakażenie wirusem HIV jest na tyle podstępne, że początkowo nie daje charakterystycznych objawów lub może być kojarzone z ogólnym osłabieniem organizmu. Jeśli jednak przytrafił Ci się przygodny stosunek seksualny, to warto sprawdzić, czy nie jesteś nosicielem tego groźnego wirusa, ot co.
Wirus HIV - co to jest?
Wirus HIV (ang. human immunodeficiency virus) z grupy retrowirusów, nazywany także wirusem niedoboru odporności powoduje chorobę przewlekłą, która prowadzi do upośledzenia odporności osoby zakażonej.
Do przeniesienia wirusa najczęściej dochodzi drogą płciową, przez krew, a także łożysko w przypadku kobiety ciężarnej. Początkowo objawy nie są odczuwalne, przez co często dochodzi do zmniejszenia ilości białych krwinek i intensywnego namnażania się wirusa. W efekcie po około 8-10 latach od zakażenia rozwija się zespół nabytego niedoboru odporności, znany jako choroba AIDS (ang. acquired immunodeficiency syndrome).
Wirus HIV atakuje głównie komórki układu immunologicznego, czyli białe krwinki zlokalizowane nie tylko we krwi, ale także w szpiku kostnym, przewodzie pokarmowym i układzie nerwowym ośrodkowym (mózg, rdzeń kręgowy). W zależności od czynników genetycznych, typu wirusa i drogi zakażenia, przebieg i rozwój infekcji mogą się różnić.
Charakterystyczna dla AIDS jest zwiększona podatność organizmu na różnorodne infekcje i choroby oportunistyczne oraz podwyższone ryzyko rozwoju nowotworu. Jest to spowodowane obniżeniem ilości białych krwinek w organizmie gospodarza.
Ludzki wirus niedoboru odporności występuje w dwóch rodzajach – HIV-1 oraz HIV-2. Pierwszy z nich jest najczęstszy i dotyczy rozwiniętych krajów Ameryki, Azji oraz Europy. Natomiast HIV-2 występuje głównie w Afryce. Rocznie AIDS przyczynia się do śmierci od 0,5 do 1 mln osób.
Droga zakażenia
Wirus HIV przenosi się przede wszystkim przez kontakt z zakażoną krwią, płynami ustrojowymi lub tkankami. Główne drogi zakażenia to:
- stosunki seksualne – to najczęstsza przyczyna transmisji. Wirus może przenosić się przez kontakt z zakażonym nasieniem, wydzieliną z pochwy, płynem preejakulacyjnym oraz krwią podczas stosunków seksualnych bez zabezpieczenia (prezerwatywy) z osobą zakażoną,
- kontakt z zakażoną krwią – chodzi głównie o dzielenie się igłami lub strzykawkami podczas dożylnego zażywania narkotyków. Również personel medyczny może ulec zakażeniu przez przypadkowe zakłucie zakażoną igłą lub inne urazy związane z kontaktem z krwią pacjenta,
- przeniesienie z matki na dziecko – podczas ciąży, porodu czy karmienia piersią.
Należy zaznaczyć, że HIV nie przenosi się przez codzienny kontakt, taki jak przytulanie, uściski dłoni, używanie wspólnych naczyń, korzystanie z tych samych toalet oraz wszelki bliski kontakt, gdzie nie dochodzi do wymiany zakaźnych płynów ustrojowych.
Fazy zakażenia wirusem HIV
Zakażenie wirusem HIV przebiega w kilku fazach. Pierwszą z nich jest ostra choroba retrowirusowa, która rozwija się zwykle w ciągu 2–4 tygodni po zakażeniu. Objawy są podobne do grypy i mogą obejmować gorączkę, bóle mięśni, wysypkę, ból gardła oraz powiększenie węzłów chłonnych. W tej fazie występuje bardzo wysoka wiremia, co oznacza, że płyny ustrojowe chorego są szczególnie zakaźne.
Następnie mamy do czynienia ze stadium bezobjawowym, które może trwać od 1,5 roku do 15 lat, podczas którego nie występują żadne widoczne objawy. U części osób rozwija się wtedy przetrwała uogólniona limfadenopatia, czyli długotrwałe powiększenie węzłów chłonnych, zwykle szyjnych i pachowych.
W miarę postępu choroby pojawia się stadium objawowe, gdzie dochodzi do rozwoju różnych chorób skóry, półpaśca, przewlekłej biegunki oraz innych objawów wynikających z osłabienia układu odpornościowego.
Ostatnia faza to pełnoobjawowy AIDS, w którym występują tzw. choroby wskaźnikowe, takie jak gruźlica, zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci, nowotwory (np. mięsak Kaposiego) oraz ciężkie zakażenia oportunistyczne. Na tym etapie organizm jest poważnie osłabiony, co prowadzi do dużego ryzyka zgonu z powodu powikłań związanych z zakażeniem.
Diagnostyka i leczenie zakażenia wirusem HIV w Warszawie, czy warto?
Wskazania
Jeśli wystąpiły u Ciebie:
- ostra choroba retrowirusowa,
- gorączka,
- nudności,
- bóle mięśniowo-stawowe,
- wysypka grudkowo-plamista z wykwitami na twarzy, tułowiu i dłoniach,
- częste bóle głowy,
- bóle gardła,
- powiększone węzły chłonne szyjne i pachowe,
- utrata apetytu,
- spadek odporności,
a także tendencje do zakażeń bakteryjnych, to warto udać się na konsultację lekarską w celu poszerzenia diagnostyki.
Przeciwwskazania
Leczenie HIV jest zazwyczaj zalecane dla wszystkich osób zakażonych, jednak istnieją pewne przeciwwskazania do stosowania konkretnych leków antyretrowirusowych. Do najważniejszych przeciwwskazań należą ciężkie reakcje alergiczne na składniki preparatu, współistniejące choroby, takie jak niewydolność wątroby lub nerek oraz interakcje z innymi przyjmowanymi lekami, które mogą prowadzić do poważnych skutków ubocznych.
W niektórych przypadkach ciąża może wymagać modyfikacji terapii, aby zapewnić bezpieczeństwo zarówno matki, jak i dziecka. W każdym przypadku decyzja o leczeniu powinna być podejmowana indywidualnie, w porozumieniu z lekarzem.
Przebieg leczenia
Podczas konsultacji lekarz przeprowadzi z Tobą dokładny wywiad medyczny oraz zleci standardowe badania na obecność wirusa z krwi żylnej. Wstępnie wykonuje się testy wykrywające przeciwciała produkowane w organizmie po kontakcie z wirusem HIV lub antygen p24 będący cząstką wirusa. Negatywny wynik testu przesiewowego nie wymaga drugiej weryfikacji. Jednak należy mieć na uwadze, że od zakażenia do momentu wytworzenia specyficznych przeciwciał mija kilka tygodni. Jest to tzw. okienko serologiczne, które uniemożliwia wykrycie przeciwciał pomimo tego, że pacjent jest zakażony HIV.
W przypadku pozytywnego wyniku badanie należy powtórzyć w celu jego potwierdzenia. Niekiedy wykonuje się też badanie molekularne wykrywające materiał genetyczny wirusa HIV. U chorych włącza się leczenie antyretrowirusowe, które musi być stosowane systematycznie do końca życia.
Efekty leczenia
Obecnie stosowane leki przeciwwirusowe nie umożliwiają całkowitego wyleczenia choroby. Terapia ma jednak na celu zahamowanie namnażania się wirusa HIV, spowolnienie postępu choroby, a także zapobieganie osłabieniu odporności. Właściwie dobrane leczenie pozwala nie tylko poprawić jakość życia, ale również wydłużyć czas jego trwania.
Choroby przenoszone drogą płciową to wstydliwy problem, jednak możliwie szybka konsultacja lekarska i wykonanie stosownych badań może złagodzić ich objawy, ot co.
Jak zapobiegać zakażeniu wirusem HIV?
Fundamentalną kwestią, która chroni przed infekcją HIV jest unikanie ryzykownych zachowań, przede wszystkim w aspekcie współżycia seksualnego. Niezbędne jest również używanie prezerwatyw, profilaktyka poekspozycyjna, szczególnie jeśli osoba miała kontakt z materiałem zakaźnym, profilaktyka przedekspozycyjna, czyli przyjmowanie leków antyretrowirusowych przez osoby o zwiększonym ryzyku zakażenia na HIV, testowanie siebie i swojego partnera, bezpieczne praktyki medyczne i używanie sterylnych narzędzi. Podstawową kwestią jest niewątpliwie edukacja na temat HIV oraz promowanie odpowiedzialnych zachowań seksualnych, co ma istotne znaczenie w zapobieganiu zakażeniu.
Choroby przenoszone drogą płciową to wstydliwy problem, jednak możliwie szybka konsultacja lekarska i wykonanie stosownych badań mogą poprawić rokowania pacjenta, ot co.
Zacznij swoją przemianę dziś! Skontaktuj się z nami, aby umówić konsultację. Odkryj, jak możemy pomóc Ci osiągnąć wymarzony wygląd.
Umów się na konsultację
